Ergens tussen de eerste en de honderdste keer dat je je telefoon checkt zonder reden, besef je het. Je bent verslaafd. Niet op de heroïsche, rock-‘n-roll manier, maar op de doffe, alledaagse manier waarop we allemaal vastzitten in het ritme van notificaties en eindeloos scrollen. Tijd om te ontsnappen. Tijd om terug te keren naar iets echts. En er is geen betere plek om dat te doen dan in een kasteel waar de muren verhalen vertellen en de stilte geen leegte is, maar een uitnodiging.
De poort naar een andere tijd
Wanneer je Château Guillermo binnenstapt, voelt het alsof je een ander tijdperk betreedt. Hier dicteert geen algoritme je volgende stap. De dikke stenen muren houden niet alleen de kou buiten, maar ook de constante stroom van prikkels waaraan je brein gewend is geraakt. De enige meldingen die je hier krijgt, zijn de roep van een verre uil, het knapperen van de haard en het zachte gekraak van eeuwenoud hout onder je voeten.
Ontwennen in stijl
De eerste uren zonder telefoon zijn vreemd. Je voelt het spookachtige trillen van een niet-bestaande melding in je broekzak. Je hand reikt automatisch naar een scherm dat er niet is. Maar dan gebeurt er iets. Je begint te kijken. Echt te kijken. Naar het spel van het zonlicht op de eeuwenoude stenen. Naar de manier waarop de gordijnen zachtjes bewegen in de tocht. Je hoort het lachen van je gezelschap, ongestoord door het gepiep van inkomende berichten.
En je praat. Geen snelle ‘haha’s’ en ‘oké’s’ in een chat, maar echte gesprekken, waar pauzes mogen vallen zonder dat iemand zich ongemakkelijk voelt en naar een scherm grijpt.
De kunst van het nietsdoen
Tijd krijgt hier een andere vorm. De ochtend begint traag, met een koffie in de salon waar de geur van houtvuur nog in de lucht hangt. Er is geen ochtendroutine met nieuwsfeeds en werkmails. Alleen een boek, misschien een notitieboekje om gedachten op papier te zetten zoals mensen dat vroeger deden. Buiten lonkt een wandeling door het bos, waar de bomen ouder zijn dan je grootouders en niemand iets van je verwacht.
En dan, de avonden. Dagen eindigen hier niet in het blauwe licht van een scherm, maar in de warme gloed van kaarsen en een goed glas wijn. Misschien wordt er een piano bespeeld, misschien wordt er een oude fles uit de kast gehaald, misschien wordt er gewoon gezwegen in de manier waarop alleen goede vrienden dat kunnen.
Terug naar de wereld
Op de laatste dag ligt je telefoon daar nog steeds. Opgeladen, onaangeroerd. En ergens besef je dat je hem niet echt gemist hebt. De wereld is niet vergaan zonder je constante aandacht. Wat belangrijk was, is er nog steeds. Wat onbelangrijk was, is opgelost zonder jou.
Je vertrekt uit het kasteel met een lichter hoofd en een langzamer hartslag. Niet omdat je iets nieuws hebt gevonden, maar omdat je even iets ouds hebt teruggekregen: echte, ononderbroken tijd. En dat is misschien wel het meest waardevolle cadeau dat een plek als Château Guillermo je kan geven.